Prnjavor, een onbekende stad in een onbekende Bosnische provincie met een onbekend gemeenteasiel.
En als het aan de beheerders en de autoriteiten ligt moet dat vooral zo blijven.

Hondenvangers gooien al jarenlang zonder pardon de doodsbange dieren in de vieze donkere kerkers van het lokale asiel. Een definitief eindstation.

Niemand die hen daarna nog zag, ze bestonden gewoon niet meer. Geen enkele zorg, zelfs geen voer of water tot ze vanzelf aan de ellende bezweken.

De enkeling die na een paar weken nog bewoog, werd alsnog bruut doodgeslagen.

Het gemeentebestuur en ook de bevolking was tevreden met de gang van zaken. Er liepen steeds minder zwerfhonden op straat.

De gruwelijkheden die plaatsvonden achter de gesloten deuren vond de ene helft niet belangrijk en de andere helft had er geen idee van. Uit het oog, uit het hart.

Maar 10 jaar geleden wilde één man wel weten wat zich achter die hoge muren afspeelde.

Bojan Veselica is zijn naam. Een dierenvriend pur sang!

Het immense leed wat hij daar aantrof was te gruwelijk voor woorden en sloeg letterlijk een gat in zijn hart. Hij ging naar de verantwoordelijke autoriteit en kreeg het voor elkaar om in het asiel te kunnen komen.

Nog dezelfde dag besloot hij geheel vrijwillig de zorg van de Prnjavor-honden op zijn jonge schouders te nemen. Zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn...

Na het harde werken in zijn normale job overdag, moet hij snel verschillende winkels langs om te vragen om oud brood en slachtafval. Dan door naar het asiel, waar hij alles vermengd in grote bakken. De honden hebben dan al de hele dag reikhalzend naar hem uitkeken...

Ze zijn inmiddels ongelooflijk aan hem gehecht en totaal van hem afhankelijk. Ze wachten niet alleen op eten maar ook op de aandacht die Bojan hen geeft.

Dat warme gevoel van gezien worden en ertoe doen heeft elk levend wezen net zo hard nodig als voer en water.

Hoe vermoeid Bojan elke avond ook is, hij verzorgt zijn dieren met alles wat hij heeft en hun dankbaarheid en aanhankelijkheid geven hem iedere dag weer opnieuw de energie en de motivatie om door te gaan.

Zijn karige loon voor zijn normale werk overdag, gaat voor het grootste deel naar de verzorging van de arme dieren.

Tot nu toe heeft Bojan de meeste dieren nog van een wisse dood kunnen redden. Maar het asiel is overvol.

Niet lang geleden waren er 700, maar nog dagelijks brengen de hondenvangers nieuwe honden binnen. Soms wel 10 per dag!

Het heeft geen zin om opgeknapte dieren weer los te laten, want de hondenvangers krijgen een paar euro per gevangen dier.

Ze worden dan weer linea recta teruggebracht, vaak in een slechtere conditie dan daarvoor, met vaak een kogel, of andere verwondingen door de klappen en brute werkwijze van de vangers.

Hoe kunnen we deze grote dierenheld laten zien dat we in Nederland en België begrijpen hoe moeilijk zijn leven is?

Hij is zo geweldig goed bezig! Behalve met het uitdelen van voer en zelfs eenvoudige medicijnen voor gewonde dieren.

Maar hij kan soms zelfs een hond bij een lokale dierenarts laten steriliseren. Om maar te voorkomen dat er pups in deze afschuwelijke dierengevangenis worden geboren.

Op dit moment is er ook nog steeds een schrijnend tekort aan hondenhokken.

Met als gevolg dat veel dieren gewoon in de ijskoude winternacht moeten verblijven. Dat kan ook niet anders met zo’n instroom van nieuwe dieren.

Bojan is een uniek persoon, met een groot dierenhart, maar hij lijdt onbeschrijflijk onder het enorme dierenleed dat hij iedere dag weer met eigen ogen moet aanzien....

Het moet verschrikkelijk deprimerend voor hem zijn om iedere maand tegen dezelfde problemen aan te lopen, wetende dat het nooit anders zal zijn maar met ons allen kunnen we hem in ieder geval ondersteunen en zijn lasten wat verlichten.

Want als Bojan wil blijven vechten voor zijn dierbare honden, dan moeten we wel met hem meevechten!

Opgeven is gewoon geen optie!

In 2018 vroegen wij al eerder jullie aandacht voor dit hulpproject. Het is nu 5 jaar later en nog steeds is deze geweldige dierenheld dagelijks voor die dieren in dat vreselijke asiel zo goed mogelijk bezig.

Hoogste tijd voor weer een hart onder zijn riem! Niet alleen belangrijk om zijn grote rekeningen voor o.a. voer en dierenarts te kunnen betalen, maar ook moreel heel goed voor hemzelf dat hij weet dat er in Nederland en België vele dierenvrienden hem graag blijven ondersteunen. Hij verdient dat zó enorm!

Je kan doneren via een rechtstreekse bankoverschrijving:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. '172e Hulpactie-van-de-Maand'

en wij zorgen dat de donatie voor 100% en heel snel voor dit goede doel besteed zal worden.

Of doneer via onderstaande knop:

Mede namens Bojan en zijn de dieren, alvast hartelijk dank!

Door Ria Alonso

Dit is ons kleine project nummer 112… Is het toeval dat 112 ook het noodnummer is?

Wie zal het zeggen. Maar voor de honden van Hope for Catas Strays is een noodmelding echt wel ‘noodzakelijk’.

Ja, er zijn eigenlijk andere asielen eerst aan de beurt, maar als je naar de foto’s kijkt dan snappen jullie waarom we deze keuze maken.

De Roemeense Catalina Voica heeft momenteel ruim 300 honden en katten. En zie hoe heel veel hokken zo verschrikkelijk slecht, lek en gammel zijn dat ze de naam ‘hok’ niet verdienen. De arme dieren, die straks bij herfststormen en slagregens en wat later de ijzige noorden- en oostenwinden, sneeuw en vriesnachten, in deze krotjes moeten ‘schuilen’ zijn niet te benijden. Vraag is of ze het überhaupt overleven, of ze ooit nog een lente zullen meemaken.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Een klein verhaaltje over Hope for Catas Strays.

Catalina is al ruim 10 jaar (en ze is zelf pas 31!) bezig met het redden, veilig stellen, verzorgen en uitplaatsen van zwerfhonden en katten in Boekarest, Roemenië.

Daarnaast heeft zij het als enige (!) buitenstaander voor elkaar gekregen om de gruwelijke dodingsstations in Cornetu en Buftea wekelijks te bezoeken en de arme stakkers die daar op hun dood wachten tenminste nog iets van voer en een klein beetje aandacht te geven. Iedere keer slaakt zij weer een noodkreet als de dodingsdatum in de buurt komt om zoveel mogelijke dieren eruit te halen.

De afgelopen jaren is het haar met haar topteam gelukt om de dodingslijst telkens te reduceren waardoor de dodingen opgeschort worden.

Maar daarvoor hebben zij natuurlijk heel veel hulp nodig. Geld, middelen, en vooral ook het delen en bekendmaken van de hopeloze dieren die zo hard een levenskans verdienen.

Daarnaast heeft zij het voor elkaar gekregen om een kliniek midden in Boekarest te openen waar natuurlijk ook de lokale bevolking terecht kan met hun dieren. De rekeningen van de dierenarts liepen op een gegeven moment zó hoog op dat er is gekozen om dan zelf maar een kliniek te beginnen. Ook daar worden gemiddeld zo'n 40 a 50 honden en katten dagelijks verzorgd.

Sinds 3,5 jaar is er ook een Nederlandse tak van de shelter. Inmiddels is deze stichting officieel zodat er, met een beetje geluk, ook dieren hier in Nederland geadopteerd kunnen worden.

Brigitte Cuypers reist elke 3 maanden voor enkele weken naar Roemenië. Slaapt bij Catalina in haar sobere appartementje en werkt dan net zo hard mee. Brigitte heeft veel respect voor Catalina die, naast haar 16-urige werkdag, thuis nog een man en een 3-jarig zoontje heeft om voor te zorgen.

Ook Brigitte mag inmiddels het dodingsasiel binnen. En dat went nooit, bekent ze. In Buftea is ze ook binnen geweest en ze zegt: daar doden ze niet. Tenminste… niet zelf. Ze laten de honden eenvoudig, goedkoop, maar toch effectief gewoon verhongeren … Dood zúllen ze!

In het asiel van Mogosoaia proberen ze ook een ingang te krijgen… ook zo’n berucht asiel.☹

Terug naar de hokken.

Momenteel zitten er dik 200 honden, grotendeels uit de ‘kill shelters’. Heel veel getraumatiseerde honden ook, die mogen blijven waar ze zijn omdat het niet verantwoord is om deze in een gezin te plaatsen. Ook deze honden die letterlijk door het leven getekend zijn verdienen het om een toevluchtsoord te hebben en dat hebben ze bij Catalina.

Dat betekent wel dat het constant een enorm gevecht is om alles te onderhouden, de dieren en het terrein.

En nu zijn de hondenhokken bijna allemaal versleten...

Facebook pagina

De barre weersomstandigheden eisen hun tol... extreme zomers, extreme winters. De houten hutten zijn kapot of finaal verrot en geven niet meer de broodnodige bescherming tegen de kou die eraan staat te komen.

Daarbij zijn er meer dan 60 puppies, die ze uit de kill shelters hebben gehaald, inmiddels zó gegroeid dat ze niet meer samen in 1 hondenhok kunnen slapen.

Dus is er ook nog een groot tekort ontstaan 😰.

Daarom laten wij van Dierennood nu een SOS uitgaan.

Het mag toch niet gaan gebeuren dat een groot deel van de honden, die het toch al slecht hebben getroffen in hun leven, ook nog de vriesdood gaan sterven?

Dat is niet waarvoor Catalina en Brigitte hun leven hebben gered.

Help ze alsjeblieft met een dak boven hun kop! Vermeld daarbij het noodnummer: 112.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 112’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

That exact second when you stop the car and take the most fragile, sick, malnourished and scared little puppy, and you know that from that moment on he will never feel like that again. For me.....that moment is worth living for.

Precies dat éne moment dat je de auto stopt en de meest kwetsbare, zieke, ondervoede en angstige kleine pup oppakt en je weet dat hij zich vanaf dat moment nooit meer zo zal hoeven voelen.
Voor mij..... is dat moment waard om voor te leven.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Dat zijn de woorden van Elena Vicol, uit Bacau, Roemenië, waarmee ze haar verhaal begint als we haar om informatie vragen. Ze is een van de vele rescuers in Roemenië en om haar te omschrijven zou ik superlatieven moeten gebruiken. Zij onderscheidt zich ook van de andere rescuers die wij kennen. Want nooit, maar dan ook nooit, doen wij of wie dan ook tevergeefs een beroep op haar! Het maakt niet uit van welk dodingsstation of uit welk deel van Roemenië de vraag komt, elk dier in nood is bij haar welkom. Altijd zal zij alles doen om weer een plekje te creëren in haar bomvolle shelter.

Sinds 2016 staat haar hele leven in het teken van dieren. En de weg die zij sindsdien heeft afgelegd om te komen tot waar zij nu is, was lang en moeilijk. Dit is haar verhaal.....

Ze werkte destijds in een bejaardenhuis in een dorp ver weg van de stad. Ze redt een, twee, drie honden en al snel wordt dit bekend in het hele dorp. Mensen brengen haar pups, afgedankte en gewonde honden, katten en kittens. De eerste paar dieren brengt ze onder in haar kantoor en neemt ze mee als therapie voor de oudjes die hier zichtbaar van genieten. Maar na een jaar heeft ze een tuin vol dieren en hier bouwt ze dan ook haar eerste opvang.

Maar dan gebeurt er iets ongelofelijks. Diezelfde mensen die haar eerst honden en katten brachten, keren zich opeens tégen haar. Elena en haar dieren worden nu gehaat. Ze worden het slachtoffer van vergiftigingen en allerlei pesterijen die uiteindelijk leiden tot het vertrek van Elena met alle beestjes. De dorpelingen hebben gewonnen en hebben haar verdreven! Elena moet helemaal opnieuw beginnen.

Op eigen kracht, met hulp van haar moeder, bankleningen en vooral heel hard werken bouwt ze uiteindelijk een nieuwe opvang op de plaats waar ooit haar grootouders woonden. Dat dorp is tientallen jaren geleden door iedereen verlaten vanwege het grote aantal aardverschuivingen die daar hebben plaatsgevonden. Rust en ruimte voor haar en haar steeds maar groeiende groep dieren.

Nu zorgt zij hier in een groene oase voor inmiddels 400 dieren. Moeders met pups, achtergelaten kittens, schapen en geiten, konijntjes, gehandicapte dieren, angstige en aanhankelijke, misbruikte en ongewenste. Van de straat, uit verschillende dodingsasielen, op aanvraag van mensen of zelfs van de politie. Allemaal vinden ze hier een plek. Altijd antwoordt ze met dezelfde woorden en zonder er over na te hoeven denken: “he/she is welcome dear”!

Zo vind ook Kido bij haar een plaats. Kido is het slachtoffer van een misselijkmakende weddenschap tussen twee dronken mannen waarbij zijn beide voorpoten gedeeltelijk worden afgesneden. Omstanders waarschuwen de politie en deze brengt Kido naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Deze vraagt de mannen om contact op te nemen met Elena Vicol, in de wetenschap dat zij alles zal doen om deze gruwelijk mishandelde hond te helpen. Natuurlijk, Kido is welkom!! Na een paar nachten in de kliniek verhuist hij naar de opvang van Elena en Bogdan – intussen haar man - waar hij verder verzorgd zal worden door de moeder van Elena.

Elena’s liefde voor dieren is grenzeloos. En haar strijd tegen het onrecht wat deze dieren in haar land wordt aangedaan gaat onverminderd door. Maar de grootste strijd die zij voert vindt plaats in haarzelf. Haar innerlijk gevecht tussen wat zij wíl doen en wat zij kán doen.

Wat zou het fantastisch zijn om die strijd te kunnen verzachten. Al is het maar tijdelijk. Het zou haar even rust geven in deze vreselijk moeilijke tijd, waarin het aantal noodlijdende dieren explosief groeit en de donaties steeds minder worden. Samen kunnen we er voor zorgen dat al deze dieren krijgen waar ze recht op hebben en wat ze verdienen. Heel gewoon een leven zonder angst en pijn, toch?

Zoals Elena haar verhaal afsluit met de volgende ontroerende woorden : “Dogs in Romania deserve more .....not only crumbs of happiness but the entire pie. I know many years will pass until their rights will be respected, but I’m here to fight for them until then!

Honden in Roemenië verdienen zoveel meer....niet alleen de kruimels van geluk maar de hele taart!

Ik weet dat er vele jaren voorbij zullen gaan voordat hun rechten gerespecteerd worden. Tot die tijd ben ik hier om voor hen te vechten!

Dank daarvoor, lieve Elena.

https://www.facebook.com/vicol.elena.5

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 171’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Zoveel volgers op Facebook, zoveel zelfverklaarde èchte dierenvrienden … Ik zie hen voorbij komen, maar het lijkt wel of ik voor hen onzichtbaar ben. Ik met mijn bijna 400 honden, wij worden geen van allen gezien.

Zo beziet Laura Calugaru de wereld vanuit haar shelter in Roemenië. Misschien dat de mensen buiten de shelter háár wereld mooier wanen dan het is?

Maar Laura werkt 24/7 met maar 2 vrijwilligers die wèl op tijd klaar willen zijn. Laura heeft die keuze niet.

Veel groter nog zijn de zorgen of ze alle dieren vandaag wel eten kan geven. En morgen … en overmorgen … Het gebrek aan donaties bezorgt haar en eigenlijk elke dierenhelper constant nachtmerries.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

En op sommige momenten voelt Laura zich letterlijk ziek. Zoals pas, toen er ‘mensen’ 9 pupjes over haar 2 meter (!) hoge hek smeten. Zonder genade of schaamte. Dat frustreert haar enorm:

“is een sterilisatie te duur voor je? Over een half jaar is je hond weer zwanger en gooi je haar kindertjes weer achteloos weg. Gooi ze dan niet over het hek maar kom naar de poort en geef ze netjes aan mij.

Of nog beter: kom met je hond en ik zal haar steriliseren want het is ook in míjn voordeel als ik dat doe. Nu heb ik 9 pups die elk 3 keer gevaccineerd moeten worden. Ik heb de kosten van ontwormen, microchips, eten en -als ze niet geadopteerd worden - ook weer sterilisaties en nog meer eten …”

Voor eenieder die nu denkt: ‘dan moet je niet zoveel dieren nemen’ het volgende. Recuers – de naam zegt het al: redders - ‘nemen’ geen dieren, ze rèdden ze.

Want ook al worden er geen dieren over het hek gesmeten dan redt Laura, als ze ook maar éventjes kan, dieren uit het openbare gemeenteasiel.

Als je nog nooit in zo’n gemeenteasiel bent geweest, heb je geen idee wat zich daar afspeelt. Daar kun je vandaag heen gaan (als je een sterke maag hebt) en dan over 2 of 3 weken nóg een keer om te kijken of je er nog één dezelfde vindt. Tientallen honden per week verdwijnen. Ze worden allemaal geëuthanaseerd.

Ze worden door de bewakers uit de kennels gehaald en lopen braaf mee. Hoopvol zwaaiend met hun staart lopen ze hun dood tegemoet.

En nee, vertel het de arme dieren alsjeblieft niet van tevoren maar een spuitje vindt men daar zonde van het geld …

De zwerfhonden rond Hunedoara hebben 3 opties. Het asiel van Laura, de straat of het gemeenteasiel. Dat laatste asiel biedt het dier 2 weken de kans op adoptie, anders wacht de dood. De straat biedt een dier slechts pijn en lijden. En de shelter van Laura is verre van perfect, maar biedt in elk geval een redelijk leven. Voor meer dan 1000 geluksvogels in de afgelopen jaren. Helaas kunnen de dieren niet zelf kiezen …

Het uitzoeken in het dodingsstation wie er mee mag, is elke keer weer een kwelling. Welke kies je, HOE kies je? Alle hondenogen zijn gericht op jóú! Ze blaffen om het hardst: “neem mij … neem mij …”

Welke je ook kiest, het voelt zo oneerlijk tegenover de anderen. Je loopt dus niet met een tevreden gevoel de poort uit, omdat je er een paar hebt kunnen redden. Nee, je loopt de poort uit met een steen in je maag en een enorm schuldgevoel. Je hebt er zoveel NIET kunnen redden en al die koppies blijven je bij. Dagen, weken, sommige jarenlang …

Alle honden zijn voor Laura gelijk, ze kiest ze dan ook niet voor het uiterlijk.

Want geen dier verdient het om te sterven zonder ook maar de geringste kans op geluk.

Zonder hulp en donaties kon Laura dit maal slechts 5 honden redden ☹

Met onze hulp kunnen het er méér worden.

Helaas zal het niet voor allemaal een happy end geven, maar hé, jij zal nèt één van die gelukkigen zijn

En dan is het project geschreven. Rest ons nog om leuke, lieve of emotionele foto’s erbij te zoeken. En dan … gebeurt er midden juli dit: zware stormen en hoosbuien rukken de daken van de kennels. De honden zijn doodsbang, Laura misschien nog het meest. Nu het noodweer voorbij is zitten de dieren zonder enige beschutting in temperaturen van boven de 40 graden. In september komen de slagregens van de herfst er weer aan. Laura probeert zich te herpakken. Het dak is onherstelbaar beschadigd. Bekijk de ravage op haarFacebook: https://www.facebook.com/laura.calugaru.5

Er móét een nieuw dak komen, liefst zo snel mogelijk. Maar … geld is er niet. Zelfs het weinige voer dat er nog was is vernietigd. Hoeveel ellende en tegenslag kan een mens aan? Help alsjeblieft weer mee.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 170’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Skopelos is niet het bekendste eiland van Griekenland, het wordt ook niet zo massaal bezocht door toeristen in de zomer.

Maar degenen die er komen willen nogal eens de vele katten voeren. Maar ’s winters, als alle hotels en restaurants gesloten zijn, blijven er alleen wat oude mensen achter.

Sommige van die dametjes (tja, het merendeel zijn vrouwen) proberen de katten te helpen van hun eigen karige uitkering. Helaas zijn er véél zwerfkatten en weinig dametjes …

Toen Natasa Lambrogianni in 2011 naar het eiland kwam was ze helemaal onthutst. Zoveel zwervers, honden en katten, groot en klein maar allemaal in nood. Ze waren mishandeld, half verhongerd, ziek, gewond …

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Volgens de Griekse wet is de overheid verantwoordelijk voor de zorg voor zwerfdieren, maar het verbaast jou en mij niet: ze deden nul komma nul. Dat doen ze trouwens nog steeds niet.

Sterker nog, er was toentertijd niet eens een dierenarts op het eiland. Als Natasa een arts nodig had voor een behandeling of sterilisatie moest ze helemaal naar Athene reizen.

Er is heel wat veranderd sinds we Natasa voor het eerst spraken. Vooral in het aantal dieren waar Natasa dagelijks langs gaat.

Ze zorgt, vrijwel in haar eentje, voor – schrik niet – 500 tot 600 katten en 60 honden. Een duizelingwekkend aantal.

En nee, ze zitten niet allemaal in een groot asiel, dat heeft Natasa niet. Bovendien zijn deze katten simpelweg gelukkiger als ze vrij zijn.

Zo zijn ze geboren en zo willen ze graag blijven. En dat kan prima áls er iemand dagelijks rondrijdt, voor eten zorgt en met een geoefend oog de dieren observeert.

In haar eigen huis bivakkeren nu 32 heel oude honden en vele katten. Die laatste zijn, zonder uitzondering, katten met een gebrek of ziekte die zich niet meer in de vrije natuur staande kunnen houden.

De rest van het enorme aantal loopt door de straatjes en in de wijde omgeving. Skopelos heeft ook veel bergachtige gebieden waar nooit iemand komt.

Natasa gelukkig wel. Elke dag rijdt ze minstens 40 km om al die groepen te voeren en te monitoren. En vooral water te geven. Zonder water zou geen kat het 3 dagen uithouden in de zomer.

60 (!) voederplaatsen heeft ze onderweg. En overal krioelt het van de katten die op haar wachten.

Het valt dan niet mee om een dier te spotten dat er slechter uitziet dan een paar dagen geleden en nu dus hulp nodig heeft.

Sommige dieren zijn al met haar vertrouwd en laten haar ook toe om wat medicijnen te geven of antibiotica als ze gewond zijn door stekelige struiken of door onderlinge gevechten. Maar de meeste katten zijn onbenaderbaar, nooit gewend aan een mensenhand.

Het is dan ook moeilijk om die dieren toch te vangen om ze te laten steriliseren. Toch zal het moeten: er zijn er al veel te veel …

Op haar route stopt Natasa ook bij de kettinghonden. Het zijn altijd dezelfde honden die hun hele leven hulpeloos vast liggen, vaak zónder beschutting maar mèt een eigenaar die niet naar hen omkijkt en zelfs vergeet om ze voer en water te geven.

Wat is een vrouw als Natasa ont-zet-tend belangrijk op Skopelos. Er hebben zich in het verleden 2 vrijwilligers aangemeld om een deel van de route van haar over te nemen. Maar als zo vaak, ze gaven er snel weer de brui aan …

Terwijl jij en ik denken: ‘hoe kun je? Je ziet toch met eigen ogen hoe hard de dieren jou nodig hebben? Dan kun je ze toch niet zomaar in de steek laten?’ Maar toch, blijkbaar denkt niet iedereen hetzelfde …

Er moet dringend meer gesteriliseerd worden en er moet, hoe dan ook, meer voer komen.

En dus hoopt Natasa – en wij ook natuurlijk – dat de lieve donateurs van stichting Dierennood haar te hulp willen schieten.

https://www.facebook.com/anastasia.lamprogianni

Heel even nog: net vóór we dit project naar de webmaster wilden sturen, wilden we nog één vraag stellen. En kregen we een huilende Natasa aan de telefoon.

Ze was in-verdrietig, één van haar oude honden was net overleden. Dat vinden we zó tekenend voor een echte dierenvriendin.

Ze heeft zóveel dieren en toch treurt ze om die ene …

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 169’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: