Jaren geleden schreven we al over Hanan Atef Zaki. Van Forever Rescue Foster.

Een regelrechte engel in de gloeiende hitte van het wrede Egypte.

Stel, je bent vel over been, hebt honger, bent ziek en schurftig, soms heb je zelfs gebroken botjes of pijnlijke wonden. Daarbij komt de gekmakende dorst, een gevoel dat nog boven dat alles overheerst. Als je niet snel iets te drinken vindt, kun je alleen maar gaan liggen en wachten op het einde …

Je hebt eigenlijk héél dringend hulp nodig maar als er een mens langskomt dan schuil je snel weg. Soms met een snoekduik in het riool.

Want mensen zijn heel gevaarlijke wezens, die alleen maar slecht zijn en er juist voor gezorgd hebben dat je er nu zo ellendig aan toe bent.

Let wel, de grootste bedreiging voor de zwervertjes schuilt niet alleen in het gebrek aan eten en drinken maar voornamelijk in de ‘mens’.

De hoogste dierenartskosten, de meeste frustraties en de grootste kopzorgen die de hulpverleners hebben … allemaal door toedoen van diezelfde ‘mens’.

De meeste foto’s van dieren in de straten van Egypte willen we je niet laten zien. Het is ten hemel schreiend wat daar rond schuifelt en zichzelf voortsleurt. Over het zand of asfalt van 50 graden.

Zelfs de collega’s van Dierennood kunnen er niet naar kijken… We hebben heel wat moeten wikken en wegen want vrijwel elk beeld was te heftig.

Het was al niet makkelijk voor Hanan maar nu de tijden nog slechter worden, de prijzen hoger en het aantal noodgevallen veelvuldiger moet ze ook nog vrezen voor het voortbestaan van haar asiel. Haar dieren zijn ein-de-lijk veilig na een leven vol ellende. Het mág gewoonweg niet gebeuren dat zij haar deuren moet sluiten! We hebben het over maar liefst 550 honden! Allemaal dieren die zwaar mishandeld zijn geweest, vastgebonden aan kettingen in de gloeiende zon, die er kortom afschuwelijk aan toe waren. En die helaas dus méér nodig hebben dan alleen dagelijks iets te eten.

Soms kan het moeilijk zijn om je een voorstelling te maken als het om zulke aantallen dieren gaat. Dan zie je alleen nog het grote geheel.

Maar ook dán telt een enkeling. Ook dan, júíst dan, moet je oog hebben voor ieder individu. Precies zoals de dierenhelpers zèlf het ervaren.

We draaien het nu eens om, geen verhaal óver Hanan maar door de ogen van Hanan.

Eén hond slechts, één van de vele …

Haar naam? MIRACLE.

Het was gewoon een wónder dat ze überhaupt gevonden werd, letterlijk gedumpt midden in de woestijn. Dus ‘Wonder’ zou ze heten. Om te voorkomen dat ze ooit terug zou lopen of zelfs maar overleven, had een zieke geest haar voorpoten en haar achterpoten aan elkaar gebonden ... we hebben er geen woorden voor, in ieder geval geen woorden die de webmaster zou goedkeuren.

Zelfs het reddingsteam was diep geschokt: haar beide achtervoetjes waren er helemaal af. Rond de voorpoten zaten diepe snijwonden. Waarschijnlijk had ze met haar tanden die touwen door geknabbeld en zich daarna voortgesleept.

Wat een ontzaglijke pijn moet ze hebben geleden …

Miracle was broodmager, uitgedroogd, had bloedarmoede en zat onder de parasieten, maar… het tweede wonder gebeurde: ze was zo blij toen ze haar redders zag dat het leek alsof ze glimlachte. Maar ach, misschien was ze zo murw van al haar lijden dat het haar allemaal niet eens meer kon schelen. Erger kon het niet worden. Ze schonk hen haar vertrouwen en liet het maar over zich heenkomen. Of misschien begreep ze dat ze werkelijk goede mensen was tegengekomen.

Allereerst kreeg ze veel vocht toegediend, pijnstilling en een bloedtransfusie. Want ze was te zwak om meteen een operatie te ondergaan om haar gehavende achtervoetjes netjes te amputeren. Het infuus bleef langer nodig, het arme meisje was zo verzwakt en, ook al was de wil om te leven sterk, haar gemartelde lijf en haar organen hadden een flinke opdonder gehad. Hanan kon het echter niet over haar hart verkrijgen om haar te laten inslapen. De hoop in haar ogen … iedereen zag het. Was het de wil misschien om haar verzorgers te belonen door dóór te blijven vechten.. Wie zal het zeggen?

Na 2 weken was Miracle langzaamaan wat sterker geworden, de hoop groeide: zou ze het redden? Toen opeens begonnen de ademhalingsproblemen. Ze kreeg het erg benauwd en moest dringend aan de zuurstof. Na alles wat het arme ding al doorstaan had wilde Hanan haar niet alsnog verliezen. Helaas was er geen beademing mogelijk in de kleine kliniek van het asiel. En er was ook geen mogelijkheid om haar te vervoeren naar een echte dierenkliniek. Geen auto, geen chauffeur. Er was geen geld voor ...

Hanan besluit haar droevige verhaal met een simpel: “we lost her…” Een moment van tranen voor iedereen, ook voor ons …

550 honden. In omstandigheden die verre van ideaal zijn maar de dieren zijn tenminste veilig, wèg van de brandende zon, ijzeren kettingen en de in- en ingemene bevolking.

En elk van die 550 honden heeft een eigen verhaal. Zonder uitzondering intriest, vol angst en on-voor-stel-ba-re pijn.

Miracle staat symbool voor het leven van al deze dieren die dankzij Hanan een kans hebben gekregen.

Dit kleine meisje heeft het niet gered, maar laat haar leven niet voor niets geweest zijn.

Zo’n dapper dier mag niet in de vergetelheid raken. Geen enkel dier mag in zo’n grote groep verdwijnen. Ieder verhaal is belangrijk, elk leven de moeite waard.

Help Hanan alsjeblieft om al die andere slachtoffers een kans te geven.

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 157’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: