Cristina’s roedel is verdriedubbeld.

Er was een tijd dat Cristina Barsateanu, uit een klein stadje in Teleorman Country, Roemenië, op onze ‘kleine-projecten-lijst’ stond.

Maar het gaat vaker zo: tijdens de lange wachttijd is Cristina’s roedel gegroeid van 51 honden en 39 katten naar – schrik niet – 176 honden en 64 katten …

Meer dieren betekent een grotere verantwoordelijkheid, meer werk, meer stress en véél meer problemen.

“En eigenlijk”, bekent Cristina, “zijn de zorgen zo hoog opgelopen dat ik het haast niet aankan. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel nodig. De winter is nu op z’n hevigst voor de dieren en ik kan ze niet voldoende warmte geven en niet voldoende voer om weerstand te bieden tegen de ijzige kou.”

Hoog tijd voor een project dus, een gróót project.

Haar verhaal begint als zoveel andere. 8 jaar geleden verhuisde ze van de stad naar het platteland en de schok was enorm.

Het was (en is nog) schrikbarend om te zien hoe de mensen hier met dieren omgaan en hoe de overheid steeds de andere kant opkijkt.

Alle dieren die er rondliepen waren zonder uitzondering uitgemergeld en stuk voor stuk als de dood voor mensen.

Daar begon het mee, Cristina keek als enige niet een andere kant op en hielp de één na de ander. En ja hoor, al snel werd het een gewoonte voor iedereen om hun ongewenste dieren maar naar Cristina te brengen. Plus natuurlijk al die pups en kittens waar, maar geen eind aan leek te komen.

In eerste instantie was ze allang blij dat de dieren bij haar werden afgeleverd en niet ergens ‘in the middle of nowhere’ werden gedumpt.

Maar het aantal groeide wel èrg hard. Daarom begon ze de mensen te vertellen over gratis sterilisaties in andere stadjes. Een aantal mensen wilden hun dier wel laten helpen maar om daar nou zelf moeite voor te doen? En omdat Cristina zelf geen auto had, moest ze iemand betalen om haar te rijden. Ze had natuurlijk ook geen benches of kooien, maar stapelde de dieren in simpele kratjes op elkaar in de auto. 15 stuks in 1 keer. Thuis werden alle geholpen dieren nog enkele dagen bij haar verzorgd tot ze veilig naar hun eigenaar konden of genoeg waren aangesterkt om weer de straat op te gaan.

Let wel: Cristina heeft geen personeel en sowieso weinig medestanders … Haar enige medestander is haar eigen moeder.

Cristina’s inspanningen om méér dieren te kunnen steriliseren werden uiteindelijk beloond. Regelmatig komt er tegenwoordig een veterinaire rijdende kliniek op bezoek, betaald door een Duitse stichting. Over de kosten hoeft ze zich dus geen zorgen te maken, maar al het voorwerk en alle nazorg zijn en blijven voor Cristina.

Ook nu is er geen hulp van de autoriteiten of zelfs maar vrijwilligers om haar te helpen. Ze heeft er een dagtaak aan om de mensen op de hoogte te brengen van de binnenkort te houden gratis sterilisatiemogelijkheid, alle dieren in te plannen en vooral te zorgen dat de dieren ook daadwerkelijk op het goede moment aanwezig zijn.

Wat vaak betekent dat ze de dieren zelf op moet halen. Steeds een stresssituatie. En natuurlijk houdt ze de dieren een paar dagen lang bij zich na de operatie. Ook dieren met een eigenaar kan ze vaak niet vertrouwen dat ze hun hond of kat goede nazorg gaan geven. Sommigen zouden de honden dezelfde dag weer aan de ketting leggen …

Een keurig aangelegd asiel heeft ze ook niet. Alle dieren zitten in haar huis en tuin, die nu letterlijk óverbevolkt is. Het ontbreekt haar – en dus de dieren – aan alles.

We hebben gevraagd wat het meest belangrijk was. En dat was niet één ding maar drie.

Allereerst zijn er in het oude huis 2 kamers die gerenoveerd zouden kunnen worden met onze donaties. Daar zouden de pups, de oude en kwetsbare honden en de dieren die extra verpleging nodig hebben, droog en warm(er) kunnen verblijven.

Ten tweede alsjeblieft nieuwe degelijke wind- en waterdichte hondenhokken. Er zijn er veel te weinig en de hokken die er zijn bieden weinig tot geen bescherming.

En ten derde zou ze graag een groot buitenverblijf voor de katten bouwen. Al haar katten zitten alleen maar binnen. Dat is niet leuk en niet gezond voor ze. Buiten los rondlopen kunnen ze niet, dan worden ze doodgereden of vallen ze ten prooi aan de kwaadwillenden.

O ja… dan is er nog een vierde wens maar Cristina durft echt niet zó ver te dromen. Een strookje land dat aan haar tuin grenst en te koop is. Wat zou het fantastisch zijn als de honden daar op gezette tijden zouden kunnen rennen en spelen in plaats van hun leven te slijten in kennels. Er worden wel dieren geadopteerd, maar vele zullen hun hele leven daar blijven zitten.

En toch zijn de honden haar al zo dankbaar, vertelt ze. Zo is het hartverwarmend om te zien hoe ze opleven en veranderen van bang naar vriendelijk kwispelend als ze me zien. Van alleen een lijf van huid en botten naar een gezond lijf met vlees op de botten, van een kale huid vol zweren naar een glanzende vacht.

Een moment van echte liefde en aandacht en de dieren zijn ‘happy’. Wie zou ze dat misgunnen?

Wie helpt er mee om de dieren ‘happy’ te kunnen maken?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 165’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: